رئیس جمهور محبوب سال 84 و88من. همان محمودی که وقتی آمد انگار خستگی سال ها

از دوشمان برداشته شد.مردی از جنس خود مردم. به سادگی و خاکی بودن خود مردم.

آنقدر دوستت داشتیم که یادمان می رفت در کشور گرانی و سختی هست.

آنقدر برایمان محبوب بودی که تا تصویرت از صفحه پیکسل پیکسل تلویزیون خانه مان

پخش می شد نا خداگاه خنده ای از شوق بر لبانمان جاری می شد.کاپشن تابستانه ات مد سال شده بود.

یادش بخیر آن زمان یوزارسیف که پخش می شد ناخداگاه تو را به یاد همه می انداخت

و چه پیامک های که برایت ساخته نشد. چقدر خوش بودیم و خرم.

یادش بخیر وقتی بنزین را سهمیه بندی کردی کشور به تکاپو افتاد.

خیلی ها با مشکلات جدی روبرو شدند حتی خود من. اما باز هم خندیدیم.

یادش بخیر وقتی سفرهای استانی را شروع کردی، کی کی می کردیم که به شهر ماهم بیایی.

یادش بخیر به هر اداره می رفتیم مسئولین برایت بلند می شدند و تکریم می کردند. یادش بخیر.

آن دکتر خوش روی سال 84 را با هیچ دوره ای عوض نخواهم کرد.

حالا که تمام آن سالهای پر فراز و نشیب تمام شد من هم مثل ناخدای انقلاب از تمام اقدامات خوبت

حمایت خواهم کرد اما از اشتباهاتت هرگز.

رئیس جمهور محبوب بعد از 8 سال کار مداوم به تو می گویم خدا قوت، خسته نباشی.

امیدوارم وقتی خودت به پشت سرت نگاه می اندازی لااقل از کار های خوبت راضی باشی و از اشتباهاتت پشیمان.

همین برای ما بس است.

به امید بهار واقعی نه بهار دروغین انحرافی.

یا حق